محسن صمیمی

در سال های اخیر ژن درمانی به عنوان یک روش امیدبخش و موثر در درمان بیماریهای ارثی و اکتسابی بر اساس اصلاح ژن مورد بررسی قرار گرفته است. از آنجا که ژن درمانی با DNA به تنهایی، بازدۀ انتقال بسیار کمی دارد و همچنین در معرض جدی خطر تخریب توسط آنزیم ها قرار دارد، استفاده از حامل های ژن بر پایۀ کامپوزیت هایی از نانوذرات بیوپلیمری مورد توجه ویژه ای قرار گرفته است. استفاده از نانوبیوپلیمرها علاوه بر برطرف کردن مشکلِ سمیت سلولی و حفاظت از DNA در مقابل نوکلئازها و آنزیم ها، بهبود قابل توجه انتقال (Transfection) را به همراه دارد. بنابراین می توان با طراحی سامانه های زیستی بر پایۀ نانوذرات بیوپلیمری گامی موثر و کاربردی در افزایش ایمنِ بازده انتقال ژن به سلول های انسانی و حیوانی برقرار نمود. بر همین اساس طراحی و بهینه سازی حامل های ژن بر پایۀ ترکیبی از کامپوزیتِ پلیمرهای آلژینات، کیتوسان و دکستران سولفات با ترکیب روش های ژل شدن یونی و کمپلکس کواسرواسیون انجام شد. در این تحقیق خصوصیات فیزیکی-شیمیایی نانوذرات حاویpDNA ، توانایی نانوبیوپلیمرهای تولیدی در محافظت ازpDNA در برابر هیدرولیز شدن در معرض آنزیم ها و میزان سمیت سلولی و قابلیت و بازده انتقال به سلول انسانی (HEK 293) مورد بررسی قرار گرفت.