مهدی احمدی جیردهی

در طول دهه های آینده علاوه بر مسائل زیست محیطی و گرم شدن کره ی زمین، رشد روز افزون تقاضای بار الکتریکی و به تبع آن افزایش هزینه ی تولید برق بی تردید یکی دیگر از چالش های پیش رو خواهد بود. از این رو تامین تمام انرژی مورد نیاز مصرف کنندگان از طریق ایجاد ظرفیت های نیروگاهی و توسعه ی شبکه ها مقرون به صرفه نخواهد بود. یکی از راهکار های پیش رو برای غلبه براین مشکلات، استفاده از ریزشبکه (MG) در سیستم های قدرت است. ریزشبکه یک سیستم قدرت ترکیبی شامل تولیدات پراکنده (DGs)، سیستم های ذخیره ساز انرژی (ESS) و بارهای قابل کنترل است که می تواند در دو حالت متصل به شبکه اصلی و یا جزیره ای کار کند. آن ها معمولاً از DGهای تجدیدپذیر برای بدست آوردن انرژی پاک و کنترل بهتر بارها در سطح شبکه توزیع استفاده می-کنند. از طرفی ریزشبکه به عنوان یک شکل موثر با یکپارچه سازی سیستم های مختلف تولید توان پراکنده، مسئله کاربرد یکپارچه سازی انرژی های تجدیدپذیر را در مقیاس بزرگ حل می کند. ریزشبکه وسیله ای موثر برای یکپارچه سازی بار، تولید پراکندهDG و سیستم ذخیره ساز انرژی ESS را فراهم می کند. با این حال، ظرفیت سیستم ریزشبکه محدود بوده و محدودیت های خاصی در مقابله با عدم قطعیت های خروجی انرژی تجدیدپذیر و پیش بینی بار به وجود می آورد. بنابراین چگونگی حل مسئله عدم قطعیت در سیستم ریزشبکه و تحقق بهره برداری اقتصادی و ایمن همواره یک کانون تحقیقاتی در این زمینه بوده است. به طور کلی توزیع بهینه در ریزشبکه را می توان به توزیع لحظه ای و روز- بعد تقسیم کرد. بازه زمانی برنامه ریزی لحظه ای کوتاه است و می تواند تصمیم گیری هماهنگی را برای واحدها با ویژگی های کنترل تولید توان خودکار بر اساس نتایج بسیار دقیق پیش بینی کوتاه مدت داشته باشد. بازه زمانی برنامه ریزی روز-بعد نسبتا طولانی و به صورت روزانه است، همچنین خطای پیش بینی منابع توان پراکنده تجدیدپذیر در طول زمان بزرگ و بزرگتر می شود. بنابراین، طرح برنامه ریزی روز-بعد اغلب با رزرو ظرفیت ذخیره چرخان کافی و دسترسی به دستگاه های ذخیره انرژی، به خطاهای بزرگ پیش بینی شده پاسخ می دهد. با دیدن عدم قطعیت در توزیع بهینه بهره برداری ریزشبکه، راه حل های اصلی شامل ظرفیت ذخیره چرخان، برنامه ریزی تصادفی، تحلیل سناریو و بهینه سازی مقاوم است. اگر چه استفاده از روش ظرفیت ذخیره چرخان بر