محسن صمیمی

بزرگ ترین مشکلی که امروزه کشورهای جهان با آن مواجه هستند، مساله آلودگی محیط های آبی است که به علت سرعت سریع صنعتی شدن، انفجار جمعیت و به علاوه شهرنشینی خود به خود منجر به آلودگی های جدی برای آب و خاک شده است. امروزه آلودگی آب و منابع آبی در نتیجه فعالیت های انسانی به یک چالش بسیار بزرگ برای دانشمندان و محققین تبدیل شده است چرا که وجود این گونه از آلاینده ها در محیط های آبی باعث به خطر افتادنِ زندگی جانوران آبزی و سایر موجودات زنده دیگر می شود. گیاهان قادر به جذب و تجمع فلزات سنگین در سطوح بالا در بافت های خود بوده و به این طریق قادر به پاکسازی های محیط و پالایش آن می باشند. گیاهی که در این پژوهش استفاده خواهد شد میوۀ گیاه کهورک یا جغجغه هست که با نام علمی Prosopis Farcta نام یک گونه از سرده کهور، گیاهی است چند ساله، به شکل بوته ای و با ارتفاع 30 تا 100 سانتی متر که با استفاده از بذر تکثیر می یابد. کهورک، مخصوص مناطق گرم و خشک (از جمله جنوب ایران) بوده و فصل گل دهیِ آن بین اردیبهشت تا خرداد ماه می باشد. میوه آن غلافی، به رنگ قهوه ای تیره و تخم مرغی شکل خمیده است که بذرها در زمان رسیدن و خشک شدن درون این حفره ها به صورت آزاد وجود دارند که به هنگام حرکت دادن آن صدا می دهند از این رو به آن در زبان محلی، جغجغه می گویند. میوۀ Prosopis Farcta انتخاب شده در این پژوهش به خاطر داشتن مزایایی از جمله دوست دار بودنِ محیط زیست، قیمت ارزان، در دسترس بودن فراوان، سطح ویژه زیاد، خواص فیزیکی و شیمیایی منحصربه فرد و همچنین تجدیدپذیر بودن، به عنوان یک نوع بیوجاذب مناسب مورد بررسی قرار خواهد گرفت و در صورت اخذ نتایج پیش بینی شده، پیشنهادی ارزنده جهت تصفیه پساب های صنعتی (به عنوان مهم ترین منابع آلاینده های آب و خاک به فلزات سنگین) به شمار خواهد آمد و به عنوان یک جاذب زیستی مناسب معرفی خواهد شد. در پژوهش حاضر ابتدا محلول هایی با غلظت مشخص از فلزات سنگین تهیه و سپس زیست تودۀ میوۀ Prosopis Farcta تهیه و به عنوان جاذب مورد استفاده قرار خواهد گرفت. تأثیر پارامترهای محیطی مانند pH محلول، زمان تماس، دوز جاذب و غلظت های یون های فلزی، برای دست یابی به حداکثر مقدار حذف یون فلزی توسط زیست تودۀ میوه Prosopis Farcta بررسی شده و مقادیر بهینه برای جذب فلز توسط بیوجاذب مشخص می گردد و بعد از انجام آزمای