افزایش آمار تصادفات و شکستگی هایی که باعث ایجاد نقایص استخوانی می شود ونیز محدودیت هایی که برای انجام پیوند وجود دارد سبب شد تا محققان به دنبال راه کار های جدید مهندسی بافت، برای ترمیم استخوان های آسیب دیده باشند. یکی از راه های درمان، استفاده از داربست های مناسب استخوانی و انتقال آن به محل آسیب است. باتوجه به اینکه داربست به داخل بدن منتقل خواهد شد، باید دارای ویژگی هایی نظیر تخریب پذیری، زیست سازگاری، چسبندگی، رشد وتمایز سلولی، خواص مکانیکی مطلوب وساختاری متخلخل باشد؛ بنابراین استفاده از موادی که ویژگی های ذکر شده را تامین کند، حائز اهمیت است. در این مطالعه از کیتوسان که یک زیست پلیمر با خواص فیزیو شیمیایی و بیولوژیکی مناسب مانند عدم سمیت، عدم ایجاد حساسیت، زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری و زیست فعالی است، به عنوان جزء اصلی کامپوزیت استفاده خواهد شد. آبدوستی سطح کیتوسان همچنین باعث افزایش خاصیت چسبندگی سلولی، تکثیر و تمایز سلولی می شود. به دلیل ناتوانی کیتوسان در تامین خواص مکانیکی مطلوب، از فیبر ابریشم به عنوان تقویت کننده استفاده شده است. فیبر ابریشم به دلیل نفوذ پذیری به آب و اکسیژن، خاصیت چسبندگی ورشد سلولی، پاسخ التهابی پایین و مهم تر ازهمه استحکام کششی بالا مورد توجه قرار گرفت. دراین پژوهش علاوه بر سنجش امکان پذیری ساخت کامپوزیت هیدروژل کیتوسان/ فیبر ابریشم جهت کاربرد درمهندسی بافت استخوان، با تغییر میزان غلظت کیتوسان و درصد ابریشم؛ تغییرات نرخ تخریب، استحکام کششی وبه طور کلی خواص مکانیکی کامپوزیت مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
