سهراب فتحی

کنترل آلودگی آب یک نگرانی بزرگ زیست محیطی در سراسر جهان می‌باشد زیرا تخمین زده شده که یک سوم جمعیت جهان می‌توانند تحت تأثیر کمبود آب آشامیدنی سالم قرار بگیرند. داروها به عنوان یکی از آلاینده‌های خطرناک آبی در نظر گرفته می‌شوند که در سطوح بسیار کم در آب‌های زیرزمینی، آب‌های سطحی، فاضلاب‌ها و حتی آب‌های آشامیدنی گزارش شده‌اند. رایج‌ترین داروها آنتی‌بیوتیک‌ها، مسکن‌ها، ضدالتهاب‌ها و هورمونی‌ها هستند. از میان گروه‌های مختلف آنتی بیوتیک‌ها بیشترین مصرف دارویی مطلق به تتراسایکلین می‌باشد. یکی از دغدغه‌های محققان چه از نظر تئوری و چه از نظر علمی یافتن راه‌های کارآمد و مؤثر جهت از بین بردن تتراسایکلین می‌باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی کارایی یک مدل چارچوب ایمیدازولی بور به منظور حذف تتراسایکلین از محلول آبی می‌باشد، زیرا چارچوب‌های ایمیدازولی بور توپولوژی شبکه‌های کاملاً متراکم دارند، فاصله‌ی پیوند بسیار کوتاه B-N بین گروه ایمیدازولی و فلز بور (5Å/1~) در مقایسه با مسافت‌های بزرگتر فلزی در چارچوب‌های فلزی آلی (معمولاً 2Å یا بزرگتر) تمایل به باریک شدن دیافراگم منافذ دارد و محدودیت جدی در دسترسی به سطوح داخلی را ایجاد می‌کند. برای توصیف و ارزیابی ساختار جاذب قبل از جذب آنالیزهای دستگاهی طیف‌سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FTIR)، پراش اشعه ایکس (XRD)، میکروسکوپ الکترونی روبشی (FESEM) و تهیه نقشه پراکندگی عناصر بر روی سطح (EDX) انجام شد. به کمک نرم‌افزار دیزاین اکسپرت تأثیر پارامترهای مختلف از جمله مقدار جاذب، زمان تماس، غلظت اولیه و pH محلول تتراسایکلین بر راندمان حذف نیترات با روش سطح پاسخ (RSM) مدل مرکب مرکزی (CCD) در 5 سطح مشخص برای هر عامل بررسی شد. مطابق جدول آزمایش‌های طراحی شده تست‌های مختلف در دستگاه آزمایشگاهی انجام گرفته و پس از تحلیل نتایج حاصل شده توسط نرم‌افزار شرایط بهینه به صورت 5/1 گرم جاذب، غلظت 71 میلی‌گرم بر لیتر، میزان pH 10 و مدت زمان تقریبی 94 دقیقه حداکثر درصد حذف نزدیک به 93% به دست آمد.