امروزه با توجه به رشد روز افزون صنایع پتروشیمی و پالایشگاه، فرآیندهای جداسازی، جایگاه ویژه ای در این صنایع پیدا کرده و نقش مهمی در کیفیت محصولات تولیدی ایفا می کنند. چرا که از یک سو جهت دستیابی به محصولاتی با خلوص مطلوب، استفاده از فرآیندهای جداسازی، ضرورتی انکارناپذیر است و از سوی دیگر بیش از نیمی از هزینه های تولید، به فرآیندهای جداسازی و خالص سازی اختصاص می یابد. لذا انتخاب روش مناسب جداسازی با عملکرد و صرفه اقتصادی از اهمیت خاصی برخوردار است [1]. جداسازی مخلوط گازی با هدف استحصال یک یا چند سازنده از مخلوط انجام می گیرد که کاربردهای زیادی چه در مقیاس کوچک و چه در مقیاس بزرگ دارد. به علت تفاوت در خواص فیزیکی و شیمیایی اجزاء، جداسازی می تواند به روش های مختلفی انجام شود. چهار روش اصلی برای جداسازی گاز وجود دارند که شامل جذب، جذب سطحی، فرآیند های برودتی، و فرآیند های غشایی می باشند. گاز CO2 دی اکسید کربن یک گاز بی رنگ و بدون بو در دمای اتاق است. دی اکسیدکربن یکی از مهمترین گازهای گلخانه ای به شمار می آید. تولید این گاز تاثیرات مخربی بر روی تغییرات آب و هوایی گذاشته است. غلظت دی اکسیدکربن پس از عصر صنعتی شدن تاکنون رشد فزایندهای داشته است. با بهره گیری از استراتژی های موثر می توان از بیشتر آن جلوگیری کرد. از پلیمرهای مورد استفاده در جداسازی دی اکسیدکربن از هوا می توان به ترکیبات پلی ایمیدها، پلی وینیل کلراید و غیره اشاره کرد . جداسازی دی اکسید کربن از مخلوط های گازی به وسیله غشاء یکی از موارد مورد توجه جداسازی گازی غشایی است. پلی وینیل کلراید یکی از پرمصرف ترین نوع از پلیمر های موجود در جهان است. این پلیمر در دسته پلیمرهای گرمانرم قرار میگیرد و دارای دمای انتقال شیشه ای حدود 75درجه می باشد. این پلیمر نسبت به دیگر پلیمر های موجود و مورد استفاده در فرآیند های غشایی بسیار ارزان بوده و همچنین به راحتی در دسترس قرار می باشد. این پلیمر در ساخت غشای الترافیلتراسیون و میکرو فیلتراسیون به صورت خالص یا ترکیب با پلیمر های دیگر کاربرد فراوانی داشته است اما در فرآیند جداسازی گاز کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. [2] به منظور اصلاح خواص غشا استفاده از نانو ذرات دندریمری گرافن اکساید- پلی سیترات پیشنهاد شده است. دندریمرها شامل سطح تماس بسیار زیاد به نسبت حجم و همچنین با حضور حفره های
