پریسا دارائی

نیاز روز افزون دسترسی به آب های پاکیزه موجب اهمیت یافتن هر چه بیشتر فرایند های تصفیه و بازیابی آب در سطح جهان شده است. سیستم های تصفیه آب متشکل از چندین فرایند مختلف هستند که هر کدام وظیفه ی حذف آلاینده های خاصی را با توجه با سایز وخصوصیات فیزیکی و شیمیایی آن بر عهده دارد. اخیرا شاهد ظهور هر چه بیشتر فرایند های تحت فشار غشایی نظیر اسمزمعکوس، نانوفیلتراسیون،میکروفیلتراسیون و اولترافیلتراسیون در سیستم های تصفیه آب هستیم.یکی از مسایلی که معمولا در اصلاح سطح غشاها پیش می آید کاهش تراوش پذیری غشا به علت ایجاد لایه های اضافی و اعمال مقاومت منفی در برابر انتقال جرم است که این مشکل را به واسطه به کارگیری عوامل آب دوست در بهینه سازی سطح غشا کنترل می-کنند. امروزه مشخص شده است که بار سطحی غشا کاملا به پروتون زایی یا پروتون زدایی گروه های عاملی اش بستگی دارد. بنابراین با پیوند مواد دارای گروه های آمین یا کربوکسیلی و سطح غشا می توان بهبود چشم گیری در خواص ضد گرفتگیغشا ایجاد کرد. شیوه ایی کاربردی که اخیرا جهت بهبود عملکرد غشاهای نانوفیلتراسیون به کار رفته است، سنتز ماکروملکول های با فرم ماندگار و جانمایی آنها بر روی زیر لایه جهت ساخت نسل جدیدی از غشاهای نانوفیلتراسیون است. پلی اتر سولفون(PES) یکی از پرکاربردترین پلیمرهای به کار رفته برای تولید غشاهای نانو و اولترا فیلتراسیون می باشد. مقاومت مکانیکی و حرارتی، سازگاری با محیط و حلالیت مناسب در بسیاری از حلال های صنعتی تنها برخی از ویژگی های این پلیمر می باشند [1]. با وجود تمام ویژگی های پلی اتر سولفون، این پلیمر صنعتی ذاتا آب گریز می باشد که موجب گرفتگی غشا و کاهش فلاکس می گردد. گرفتگی غشا علاوه بر کاهش فلاکس هم چنین می-تواند باعث کاهش عمر غشا و افزایش هزینه و تجهیزات تمیزکاری غشا گردد. استفاده از نانوذرات مختلف همچون سدیم زیرکونیم غنی شده با نقره، AL2O3، TiO2، پلی آنیلین پوشش داده شده با Fe3O4، و مونتموریلونیت به عنوان اصلاح کننده ساختار غشای پلی اتر سولفون مورد بررسی قرار گرفته و مواردی هم چون افزایش فلاکس آب خالص عبوری، بهبود آب دوستی سطحی، کنترل بهتر گرفتگی های بیولوژیکی، افزایش فلاکس تصفیه، حدف CU2+قابل توجه و حدف آلاینده های سمی از پس آبهای مختلف حاصل شده است[2]. دندریمر ها که کلاس جدیدی از مواد پلیمری هستند، ماکروملکول های ب