بزرگ ترین مشکلی که امروزه کشورهای جهان با آن مواجه هستند، مسأله آلودگی محیط های آبی است. سرعت بالای صنعتی شدن، رشد فزایندۀ جمعیت و شهرنشینی، منجر به آلودگی های جدی برای آب و خاک شده است. یکی از عمده ترین آلاینده های محیط زیست، وجود فلزات سنگین در پساب های صنعتی است. اساس عملکرد برخی از تکنیکهای حذف بر پایۀ روش های فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی میباشد. در این میان روش های بیولوژیکی مانند جذب زیستی به دلیل سرعت بالا، هزینۀ کم و عدم ایجاد آلودگی ثانویه یکی از موثرترین فناوری های تصفیۀ آب در جهان به شمار می رود. از مهم ترین جاذب های بیولوژیکی می توان به گیاهان، جلبک ها و باکتری ها اشاره کرد. در بین این جاذب های بیولوژیکی، گیاهان به عنوان یکی از ارزان ترین و در دسترس ترین جاذب های زیستی برای حذف فلزات سنگین سمی همچون کادمیوم، نیکل، سرب و غیره شناخته شده اند. در این پژوهش حذف فلزات سنگین از محیط های آبی به روش جذب زیستی و شرایط بهینه پارامترهای عملیاتی موثر بر فرایند بیوجذب مورد بررسی قرار گرفته است.
