همترین نوع اختلال توسط کاربرانی با فرکانس کاری مشابه ایجاد می شود که نقش تعیین کننده در محدودیت نرخ ارسال اطلاعات ایجاد می کند. به این ترتیب در روش های رایج برای کاهش اثر اختلال کل پهنای باند تخصیصی بین کاربران شبکه به طور مساوی تقسیم می شود. در سال 2008 روشی نظری ارائه شد که به کمک این روش انقلابی در حوزه ارسال اطلاعات به وجود آمد و چندین بار در مجامع جهانی مختلف از ارائه دهندگان این روش تجلیل شد. این روش که موسوم به همسونهی تداخل یا Interference Alignment است، به این شیوه عمل می کند که فضای دریافت گیرنده را به دو زیر فضای جدا (مستقل خطی) تقسیم می کند، این دو زیر فضا دارای تعداد ابعاد برابر هم بوده و یکی از آنها نقش جای گذاری سیگنال مطلوب و دیگری نقش سطل آشغالی برای جای دهی سیگنال نامطلوب دارد. به عنوان مثال در پهنای باند 100 مگاهرتز اگر یک شبکه 10 کاربری را در نظر بگیرید، به کمک این روش هرکدام به 50 مگاهرتز پهنای باند دسترسی دارند. در روش های قبل هر کاربر به 10 مگاهرتز پهنای باند دسترسی داشت. به این ترتیب در شبکه 10 کاربره به کمک این روش می توان در مجموع به نرخ 5 برابری و اگر یک شبکه 100 کاربری را در نظر بگیرید، افزایش 50 برابری در مجموع نرخ کاربران به وجود خواهد آمد. علی رغم مزایای ذکر شده، متاسفانه در تحقق این روش گلوگاه های مهمی وجود دارد که تا به حال هیچ روش عملیاتی برای تحقق آن ارائه نشده است. طول پیش کد کننده های بسیار زیاد، فرض سرعت تغییرات زیاد ضرایب کانال ها و دسترسی به اطلاعات ضرایب کانال ها در فرستنده ها که معمولا بیشتر از خود نرخ ارسال اطلاعات است، منجر شده که نتوان این روش را به کارگرفت. در طرح ارائه شده هریک از گیرنده ها مجهز به یک آنتن جدید خواهند شد که می توانند به نحوی ضرایب دریافت سیگنال را به کمک یک ساختار جدید کنترل کنند. در اینجا بسیاری از محدودیت های فوق برطرف شده و می توان روش همسونهی تداخل را به صورت عملیاتی بدون دسترسی به ضرایب کانال ها و با طول پیش کدکننده 2 تحقق داد و برای اولین بار یک سیستم عملیاتی بر پایه روش فوق ارائه شده است. به دلیل استفاده از ساختار آنتن های به کارگرفته شده تغییرات ضرایب کانال ها با استفاده از یک روش کدینگ جبران می شود که نسبت به روش های قبلی دارای کارایی بیشتری است.
