مهدی احمدی جیردهی

افزایش روز افزون تعداد مصرف کنندگان و گسترش شبکه های توزیع باعث شده مسأله بهره برداری از سیستم توزیع به عنوان یکی از چالش های جدی مورد توجه قرار گیرد. به منظور حصول شبکه های سازگار با محیط زیست، ایمن در همه ی سطوح و با قابلیت اطمینان و بازدهی بالا، تغییر شبکه های سنتی به شبکه های هوشمند الزامی است. با توجه به عواملی همچون کاهش منابع انرژی های فسیلی و افزایش قیمت آنها، ملاحظات زیست محیطی، افزایش راندمان بهره برداری، تامین انرژی پاک و پایدار مشترکین و همچنین پیچیده ترشدن محیط عملکردی سیستم های توزیع به دلیل نفوذ سیستمهای مختلف ارتباطی، نیاز بیش از پیش به سیستمی هوشمند احساس می گردد [2-1]. وقفه های برق موجب عواقب اقتصادی مانند از دست رفتن تولید، هزینه های راه اندازی مجدد، آسیب دیدن تجهیزات و یا حتی مواد خام در فرآیندهای تولیدی حساس می شود. علاوه بر این، وقفه های برق ممکن است تأثیرات اجتماعی، مانند، دمای ناخوشایند در محل کار و خانه، از دست دادن اوقات فراغت و ریسک سلامتی و ایمنی داشته باشد. در نتیجه، بازیابی شبکه موجب بهبود شاخص های قابلیت اطمینان، کاهش زمان بازیابی، کاهش هزینه های بازیابی، کاهش درآمد های از دست رفته و ... می گردد [4-3]. بازیابی بخش مهمی از اتوماسیون شبکه های توزیع فعال است که با هدف انرژی دار کردن نواحی که در اثر خطا در ناحیه ای دیگر از سیستم دچار خاموشی شده اند انجام می شود. از لحاظ ریاضی، مسأله ی بازیابی دارای هدف حداکثر کردن توان عرضه شده به مشترکینی است که می توانند بدون رفع خطا، با کلیدزنی و با در نظر گرفتن محدودیت های مختلف مانند شعاعی بودن شبکه و محدودیت های عملیاتی، برقدار شوند [5]. با در نظر گرفتن مشکلات ناشی از قطع برق در مقیاس بزرگ، ایجاد یک شبکه هوشمند با قابلیت خودترمیمی یک نیاز اساسی است. خودترمیمی می تواند به عنوان توانایی یک سیستم توزیع برای بازگرداندن بارها به شبکه در هنگام وقوع خطا تعریف شود، به عبارت دیگر باید به صورت خودکار و هوشمندانه اقدامات اصلاحی انجام شود تا خود را به بهترین وضعیت ممکن برای انجام عملکردهای اولیه آن بدون نقض هر گونه محدودیت برساند. شبکه به سرعت به مشکلات سیستم پاسخ می دهد تا قطع برق و مشکلات کیفیت توان را کاهش دهد [6]. خودترمیمی، شامل سه مرحله ی اصلی خطایابی، جداسازی و بازیابی است. که به دو صورت متمرکز و غیرمتمرک