مهدی احمدی جیردهی

در سال های اخیر، به دلیل افزایش فرکانس و شدت حوادث آب و هوایی، ذینفعان اصلی سیستم های برق، تأکید بر موضوعاتی در مورد تاب آوری شبکه های برق دارند. در طراحی و برنامه های توسعه ای شبکه جدید باید ویژگی تاب آوری نیز لحاظ و مورد ارزیابی قرار گیرد. بنابراین ضروری است که هم در مرحلۀ طراحی و هم در مرحلۀ بهره برداری از این سیستم ها، رفتار سیستم در شرایط وقوع حوادث شدید مطالعه شده، و در صورت نیاز تمهیدات لازم جهت رفع کاستی ها اندیشیده شود. این رفتار به عنوان یک ویژگی جدید با نام تاب آوری یک سیستم زیرساختی شناخته می شود. تاب آوری به عملکرد زمانی یک سیستم شامل استقامت، آسیب پذیری و برگشت پذیری در شرایط وقوع یک اغتشاش شدید اشاره دارد [1]. در اقتصادهای پر درآمد صنعتی، زیرساخت های برق می توانند به شدت تحت تأثیر شوک های طبیعی قرار گیرند. خاموشی های ناشی از شوک های طبیعی به طور قابل ملاحظه ای طولانی تر از مواردی است که به دلیل شوک های غیرطبیعی به طول می-انجامند. یک سیستم شکننده نه تنها در برابر شوک های طبیعی، بلکه در مورد سایر عوامل استرس زا و شوک هایی که شامل: تقاضای برآورده نشده، خرابی تجهیزات و حوادث نیز می باشد، آسیب پذیر هستند [2]. حوادث پراکنده، خواه فاجعه طبیعی باشد، مثل سیل، طوفان، رعد و برق و غیره، یا حملات سایبری مخرب یا حتی گسل های ناشی از انسان، ممکن است تأثیر بسزایی در عملکرد زمان واقعی شبکه های برق پیچیده و متشکل از تعداد زیادی تجهیزات به هم پیوسته داشته باشد. مؤلفه ها و ساختارهای ساختاری و عملکردی [3،4]. انعطاف پذیری به عنوان قابلیت انعطاف پذیر شبکه برق برای بازگرداندن خود، با مداخلات اندک و یا هیچ انسانی، به وضعیت عملکرد عادی و قابل اطمینان آن از هرگونه اختلال، قطع برق یا خاموشی تعریف شده است، مفهوم انعطاف پذیری سیستم بیشتر مربوط به خرابی های شدید نادر پیش بینی نشده از طبیعت با احتمال کم و اثر بالا (HILP) است [5]. در حال حاضر، اکثر سیستم های توزیع انرژی الکتریکی برای شرایط عملکرد نرمال طراحی و نگهداری شده اند، که نمی-توانند در مقابل اختلالات ناشی از حوادث شدید مقاومت کنند. پیچیدگی شبکه برق با زیرساخت های مهم متنوع آن به طور مداوم به یک شبکه پیچیده تر تبدیل شده است که در معرض خطرات غیرقابل پیش بینی منشاء داخلی و خارجی آسیب پذیر است. ارزیابی انعطاف پذیری شبکه های برق هو