استفاده از فناوری های نوین با قابلیت های بیشتر، یکی از روش های بهبود بخشیدن به کیفیت کار و برتری جویی در رقابت با سایر تولیدکنندگان و در اختیارگرفتن بازار است. در صنایع پتروشیمی، به خصوص در خاورمیانه، به سبب وجود تولیدکنندگان متعدد و رقابت نزدیک کشورهای تولیدکننده مواد پایه، استفاده از فناوری های نوین بسیار به صرفه خواهد بود. یکی از این روش ها تبدیل متانول به الفین است که افزون بر نو و اقتصادی بودن، برای کشورهایی است که از گاز طبیعی به عنوان خوراک پتروشیمی استفاده می کنند؛ امتیازهای ویژه ای دارد. اتیلن و پروپیلن مهمترین الفین های پایه هستند که جهت ساخت پلیمرهای مختلف، بازارهای بزرگی را به خود اختصاص داده اند. این دو مونومر امروزه از طریق کراکینگ گرمایی هیدورکربن های اشباع شده همچون اتان به دست می آیند. تبدیل اتان به الفین هایی نظیر اتیلن و پروپیلن، در سالهای آتی با مشکلاتی قابل توجه روبرو شده است. عمده این مشکلات، تامین اتان برای واحدهای روبه رشد پتروشیمی از منابع هیدورکربوری و اشباع بازار برخی مشتقات این مواد نظیر پلی اتیلن و اتیلن است. این مسائل در کنار یک دیگر نیاز به فناوری جدیدی را که از محدودیت های فرآیند کراکینگ گرمایی عاری باشد، ایجاد کرده است. یکی از این فرآیندها تبدیل کاتالیستی ترکیبات «متوکسی» نظیر متانول و یا دی متیل اتر به مخلوط الفین ها است. این پروسه که MTO یا تبدیل «متانول به الفین» نام دارد، متانول خام را به اتیلن و پروپیلن تبدیل می کند. در طی این فرآیند نخست گاز طبیعی به متانول خام تبدیل می شود و در مرحله دوم متانول به دست آمده، از طریق یک واکنش کاتالیستی به اتیلن و پروپیلن تبدیل می شود. از عمده ویژگی های این فرآیند، تبدیل عمده ترین جزء گاز طبیعی (متان) به الفین است. متان حدود 90 درصد از گاز طبیعی را تشکیل می دهد، از این رو تبدیل آن به الفین بسیار به صرفه است. اتیلن و پروپیلن حاصل از این فرآیند، خلوص بالای 97 درصد دارد. از این رو می توان به راحتی آن را جدا ساخته و به واحد پلیمرسازی فرستاد. فناوری های دیگری نیز برای تبدیل متان به محصولات باارزش تر وجود دارد، اما این فرآیندها در مقایسه با فرآیند MTO بازده پایین تر و صرفه اقتصادی کمتری دارد.
