حامد رشیدی

افزایش انتشار دی اکسید کربن در محیط زیست منجر به گرم شدن کره ی زمین می شود که این امر به موضوع نگران کننده ای در جهان تبدیل شده است. سوخت های فسیلی که %85 از انرژی مورد نیاز در جهان را تهیه می کنند نیز به عنوان بزرگ ترین منبع تولید و انتشار CO2 شناخته می شوند. %40 از CO2 منتشر شده در جهان به نیروگاه های مصرف کننده سوخت های فسیلی اختصاص دارد. به همین منظور برای غلبه بر اثر گازهای گلخانه ای و کاهش نگرانی های زیست محیطی، فناوری ذخیره سازی و جذب CO2 بسیار مهم است. این فناوری یکی از مهم ترین اقدامات در جهت کاهش CO2 است که تحت عنوان CCS شناخته می شود. در این فناوری CO2 حاصل از فعالیت های تأسیسات و صنایع مختلف نظیر پتروشیمی، فولاد، سیمان، پالایشگاه های نفت، نیروگاه های برق و غیره جذب شده و سپس به وسیله ی سیستم های حمل و نقل و یا خطوط لوله به بخش های دیگری منتقل شده و در آن جا جهت مصارف گوناگون مانند صنایع شیمیایی تولید اوره، متانول، سالیسیلیک اسید ، جوشکاری، کشاورزی، دارویی، غذایی (نوشابه سازی و کنسروسازی)، تولید یخ خشک، کشتارگاه ها، استفاده به عنوان سوخت و نیز صنایع نفت و گاز جهت تزریق به چاه های نفت به منظور ازدیاد برداشت، ذخیره می شود. این فناوری پتانسیل قابل توجهی برای کاهش انتشار CO2 دارد به طوری که محاسبات نشان می دهند که بهره گیری و اجرای این تکنولوژی در مقیاس وسیع می تواند میزان انتشار گاز CO2 را در جهان به میزان %33 تا سال 2050 کاهش دهد. فناوری CCS به سه روش کلی مورد استفاده قرار می گیرد که عبارتنداز: 1- جذب پیش از احتراق ، 2- احتراق با اکسیژن و 3- جذب پس از احتراق فرآیند پس از احتراق پیشرفته ترین فناوری جداسازی است که CO2 را از گازهای خروجی دودکش جدا می کند. مهم-ترین مزیت این روش این است که بسیاری از منابع انتشار موجود می توانند به این تأسیسات جداسازی مجهز شوند. در این فناوری از یک ماده ای شیمیایی برای جذب CO2 و جداسازی آن از سایر گازهای خروجی استفاده می شود. جداسازی پس از احتراق، همچنین، فراگیرترین روش جداسازی است که می تواند بر روی بسیاری از منابع مختلف منتشرکننده ی CO2 (هم نیروگاه ها و هم واحدهای صنعتی) تعبیه و اجرا شود. تجهیزات این نوع جداسازی را می توان بر روی منابع فعلی و موجود منتشرکننده ی CO2 نصب کرد، اگرچه این کار نیازمند تخصیص فضایی در نزدیکی منبع انتشا