حامد رشیدی

افزایش تقاضای انرژی در جهان و وابستگی به منابع سوخت های فسیلی به طور قابل توجهی سبب افزایش مقدار دی اکسیدکربن جوی شده است [1]. نیروگاه های با سوخت فسیلی، تقریباً موجب انتشار یک سوم از دی اکسیدکربن موجود در جو می شوند [2]. جذب CO2از گازهای پس از احتراق یک روش رایج است که بطور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفته است. برای جذب CO2 در مقیاس آزمایشگاهی و صنعتی، چندین تکنولوژی بررسی گردیده، از جمله جذب با حلال مایع، جذب با استفاده از جاذب جامد، روش کریوژن و جداسازی با استفاده از غشاء. در میان آنها، جذب با حلال شیمیایی بیشتر مورد بررسی قرار گرفته و روش رشد یافته ای است [3]. ذخیره سازی CO2 روشی برای کاهش پتانسیل انتشار این گاز توسط واحدهای گازی و ذغال سنگی تولید نیرو و صنایع بزرگ می باشد [4]. یافتن یک ماده ی مقرون به صرفه، با مصرف انرژی کم و قابل سنتز با تکنیک های موجود برای جذب CO2 ضروری می باشد [5]. در سالهای اخیر مایعات یونی به دلیل خواص قابل تنظیم بصورت وسیعی سنتز شده اند [6]. مایعات یونی (ILs) مایعات یا نمکهای مذابی هستند که معمولاً در دمای اتاق یا کمتر از K 373، مایع هستند [7, 8]. این مایعات به دلیل فشار بخار ناچیز به عنوان مواد "سبز" شناخته شده اند [6]. آنها دارای نوسانات کم، ثبات حرارتی بالا، غیر قابل اشتعال و ساختار قابل تنظیم می باشند. با توجه به کاربرد بالقوه در زمینه های مختلف،IL ها علاقه ی بسیاری از محققان را به خود جلب کرده اند [9]. خواص فیزیکی مایعات یونی را می توان با انتخاب مناسب کاتیون و آنیون برای آن تعیین کرد و به همین دلیل به مایعات یونی، "حلال طراحی کننده" گویند. مزیت اصلی استفاده از مایعات یونی جهت جداسازی CO2 در مقابل دیگر حلالها، غیر فرار بودن و پایداری دمایی بالا است که خود سبب کاهش تمایل به خورندگی می گردد [10]. گزارش های زیادی در مورد جذب CO2 با استفاده از IL های معمولی که معمولاً به عنوان مایعات یونی نسل اول نامیده می شوند وجود دارد. با این حال ظرفیت جذب CO2 این نوع از IL ها به دلیل ضریب جذب نسبتاً ضعیف بین IL و CO2 محدود شده است [11]. جذب CO2 توسط محلول آمین سنتی، جاذبهای با گروه آمین و IL هایی که کاتیون آنها بر پایه ی آمین است با استفاده از مکانیسم استوکیومتری 2: 1 صورت می گیرد. جایی که یک CO2 با یک آمین واکنش می دهد تا اسید کربامیم را تشکیل دهد