استفاده از هوش مصنوعی در روابط بین‌الملل به طور گسترده با توجه به حوزه‌هایی مانند امنیت بین‌المللی، استفاده از سیستم‌های تسلیحاتی خودمختار، یا نظارت بر توافق‌های منعقده مورد توجه بسیار قرار گرفته است. فراتر از حوزه مربوط به امنیت بین‌المللی، طیف وسیعی از حوزه‌ها نیز در گونه‌های متفاوت دیپلماسی وجود دارد که هوش مصنوعی در حال حاضر تبادر به پیشرانیِ ساختاری/بین‌المللی کرده است. هوش مصنوعی ممکن است ابزار مهمی در دیپلماسی بین‌المللی برای ایجاد اعتماد در میان سهامداران کلیدی در حل مناقشه یا حل و فصل اختلافات از طریق استفاده از رویه‌های بی‌طرفانه تلقی گردد و در عین حال به لحاظ سیستمی قابل تأیید و شفاف هستند. در این حوزه‌ها، توسعه مشترک سیستم‌های هوش مصنوعیِ بین‌کشوری ممکن است نگرانی‌های مربوط به عینیت یا شفافیت رویه‌ها/رویکردهای یک یا چند کشور را کاهش دهد. سوال اصلی این است که هوش مصنوعی چگونه در تشدید/تغییر رقابت میان قدرت‌های جهانی نقش داشته است. فرضیه این مقاله نیز معتقد است هوش مصنوعی با ایجاد شرایط و تسلیحات اتومدرن باعث تشدید/تغییر رقابت بین‌المللی میان کشورها گردیده است. از منظر رئالیسم الگوریتمی، هوش مصنوعی تبدیل به عرصه‌ای جدید برای تشدید/تغییر رقابت میان دولت-ملت‌ها در عرصه‌های متفاوت سیاست بین‌المللی شده است.
