وحید عباسی

امروزه استفاده از انرژی های نو فراگیر شده است. با توجه به اینکه ولتاژ تولیدی اکثر واحدهای تولیدی انرژی نو از نوع متغیر DC است، نیاز به مبدل های الکترونیک قدرت پیشرفته بیش از پیش احساس می شود. برای تبدیل ولتاژ DC به AC از اینورترهای مرسوم Voltage Source Inverter (VSI) استفاده می شود که دارای مشکلات زیر هستند: • همواره بصورت کاهنده عمل نموده و در صورت نیاز به افزایش سطح ولتاژ باید از مبدل های افزاینده در کنار آنها استفاده نمود که منجر به دو مرحله ای شدن تبدیل ولتاژ و در نتیجه افزایش تلفات و پیچیده شدن کنترل آنها می شوند. • در اینورترهای مرسوم به جهت جلوگیری از اتصال کوتاه شدن ساق های اینورتر، باید زمان مرده بین کلیدهای هر ساق لحاظ شود که این باعث افزایش تلفات و افزایش اعوجاج هارمونیک کل خواهد شد. • قابلیت اطمینان سیستم به علت وجود تداخل الکترومغناطیسی کاهش می یابد و باعث می شود عمر قطعاتی همچون خازن ها به شدت کاهش یابد. در سالیان اخیر برای رفع مشکلات یاد شده، اینورتر های شبه منبع امپدانسی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. اینورترهای شبه منبع امپدانسی متشکل از عناصری همچون سلف و خازن می باشند. در صورت اتصال کوتاه شدن بر خلاف اینورترهای معمول که باعث آسیب به منبع و تجهیزات می شد در این دسته از این اینورتر ها افزایش ولتاژ اتفاق خواهد افتاد و هیچ گونه آسیبی به منبع و تجهیزات وارد نمی گردد. محققان در دهه اخیر همواره در حال تلاش برای دستیابی به گین ولتاژ بالا در دیوتی سایکل های پایین، استرس ولتاژ کمتر روی قطعات، پیوستگی جریان ورودی و تعداد اجزاء کمتر (به جهت پیاده سازی آسان و هزینه کمتر) بوده اند.